Pomijając wątki poboczne – kawał dnia już zleciał, a trzeba nam jeszcze złapać jakiś konkretny przyczółek na wschodzie. Teraz już nie można mieć wszystkiego. To było możliwe tylko w tamtym życiu. 

Można za to ponownie przywitać słoneczny herb Arizony, który ukazuje się zaraz za Bunkerville i Mesquite. W pewnym momencie droga ginie w pionowej, wysokiej ścianie. Okazuje się, że budowniczowie Międzystanowej 15-ki jakoś sobie poradzili – być może z użyciem kilku bomb atomowych – i przebili się sprytnie przez wielkie, siwe skały na drugą, jeszcze bardziej słoneczną stronę. Przez pewien fragment trasy robi się  całkiem zielono. Jednak za kolejne 40 km – ponownie notujemy zmianę szyldu – tym razem Welcome to Utah, gdzie – jak głosi hasło reklamowe: “Życie wiedzie się uniesione”. Cokolwiek to znaczy.
– Zobaczymy!

I oto widzimy, że na nowym odcinku, należącym do nowego Stanu – aż po odległy horyzont – życie wiedzie się RUDE. Rude jest wszystko wokół: ziemia, wzniesienia, fasady i dachy budynków, a nawet uliczne latarnie. Lecz przede wszystkim rudy jest potężny, równo ścięty płaskowyż, który powala swoim ogromem. Właśnie w jego kierunku zmierzamy. 

Krótki postój w miasteczku St. George, a dokładnie w Visitor Center – wykorzystujemy na totamto oraz na zgarnięcie kilograma ulotek i już jedziemy dalej. Jak nas uczy doświadczenie, te lokalne ulotki czasem pokazują fajne ciekawostki, których nie widać na większych mapach lub w popularnych przewodnikach. LOKALNE ULOTKI. Zapamiętajcie tę kluczową frazę. My zapamiętujemy. Oj, zapamiętamy! 

Jako że jesteśmy absolutnie nieprzygotowani (tak nam zostało jeszcze ze szkoły, a frazę tę mamy wykutą na blachę, w różnych wersjach językowych, np. po niemiecku: entszuldigenzibite iśbinhojte unforberajtet), to nie mamy pojęcia dokąd jechać. Skręcamy więc w prawo, ponieważ drogowskaz pokazuje znajomą nazwę: Hurricane. Wiadomo! Dywizjon 303! I już tam lecimy. Rzeczywistość okazuje się bardziej banalna i nazwa przekłada się na wicher, który zasuwa przez płaskowyż, z szybkością legendarnego myśliwca – tak, że aż rzuca samochodem po autostradzie. 
– A prosiłem, żeby dziś już było bez myśliwców!
– Ale Hawker Hurricane jeszcze nie lataliśmy!

Robimy więc szybki zwrot przez lewe skrzydło i pchamy wolant maksymalnie przed siebie. Maszyna krztusi się i wyje niemiłosiernie na pełnych obrotach tysiąc konnego silnika Rolls-Royce Merlin Mk II. Przepustnica wciśnięta na maksa! Wskazówka boosta przechylona maksymalnie w prawo pokazuje, że paliwo jest w tym momencie tłoczone ze zdwojoną siłą. Dzięki odważnemu manewrowi uciekamy z głównego szlaku. Po chwili trzeba jeszcze wykonać nieoczekiwany zwrot w prawo i już przechodzimy do bocznego driftu, z zamiarem lądowania. Trzeba będzie opuścić klapy podwozia. Jak wskazuje mapa, gdzieś niedaleko znajduje się to biblijne wzgórze Syjon, zdobyte kiedyś przez Dawida. Rozejrzyjmy się więc za niedrogim noclegiem.
– Przenocujemy przed wjazdem do Parku Narodowego, odpoczniemy po las vegańskich przygodach i z samego rana ruszymy na eksplorację. 
– Jak głosi lokalna ulotka: jest to NAJładniejszy Park Narodowy Dzikiego Zachodu z NAJpiękniekszymi szlakami widokowymi.
– Ulotkom trzeba wierzyć.
– Piszą, że główna atrakcja to Angels Landing, punkt widokowy. Aha, wejście na górę – wąską ścieżką, a po obu stronach przepaść. To ja dziękuję, postoję. Anioły miały skrzydła, a ja orłem raczej nie byłem.   

Dzięki niesamowitej koniunkcji wydarzeń znowu dysponujemy nowoczesnymi środkami łączności, w postaci telefonu z dostępem do sieci. Tym razem ceny mijanych hoteli sprawdzamy zdalnie. Zero w tym romantyzmu i improwizacji, za to trochę wygody. 
– Jak tam? Masz coś w granicach naszej średniej? Co pokazuje aplikacja?
– Jakby tu powiedzieć, aby nikogo nie urazić… Że jakie są te ceny? Może taki mały rebus: połącz nazwę tego parku… spójnikiem “i” z określeniem że są powiązane, połączone poprzez bezpośredni kontakt…
– Nazwa Parku… Zion.
– A po polsku?
– OK. Doklejam spójnik “i”… I co dalej? Że się stykają?
– Tak! Czyli jakie są? Chodzi o przymiotnik. Jak np. dwie płaszczyzny. No jakie?
– Koszerne!

Z rozwiązania rebusa wynika, że nie będziemy płacić po 250-300 dolców za jeden nocleg, tylko dlatego, że ktoś się przykleił STYCZNIE do Parku Narodowego i próbuje oskalpować podróżnych. Takie same hotele – trochę wcześniej, a zapewne i trochę dalej będą kosztować przynajmniej dwukrotnie taniej.
– To może na terenie samego Parku? Mapa pokazuje, że są tam campingi.
– Tak, być może (ale nie wpisuj słów z pewnością).

Sprawa wyjaśnia się za chwilę. Dojeżdżamy do budki rangersów, pobierających opłatę za wjazd do parku. Aby uniknąć głupich pytań strażnicy wywiesili wcześniej tabliczkę:

• Watchman Campground = No Vacancy
• South Campground = Taki sam brak miejsc.

– No i fajnie! Przynajmniej od razu wszystko wiadomo.
– Najgorzej, to żyć złudzeniami!
– Plan Aa nie wypalił, plan Be spalił na panewce. Mamy jakiś plan Ce?
– No skąd!
– Więc po piłkarsku: skoncentrujmy się na najbliższym spotkaniu – z nowym Parkiem. Parkiem Syjonu! Prawdopodobnie NAJpiękniejszym Parkiem Narodowym na Westernie.