Nie będziemy jednak niczego żałować, bo wieczór dopiero się rozkręca. Gdybyśmy wybrali Atomic Inn, z pewnością zostalibyśmy wewnątrz bunkra. A przecież  nie chcemy się jeszcze zabunkrować. Szybko przechodzimy na drugą stronę ulicy. Do drewnianego budynku vis a vis – z wiele obiecującym napisem Saloon. To prawdziwy dzikozachodni klasyk. Mroczne wnętrze kryje miliony skarbów i artefaktów z różnych epok. 

Cały środek lokalu zajmuje potężny, drewniany bar z kontuarem. Już sam rodzaj  barowych hokerów – z wygodnym siedziskiem i podlędźwiowym oparciem – wskazuje, że goście kotwiczą tu na dłużej. Bar dzieli wnętrze na pół i umożliwia dostęp do wodopoju z obu stron. Pod sufitem, wokół baru, jeździ zabawkowa kolejka elektryczna – prawdopodobnie przewozi boraks. Można zafiksować się na tej ruchomej zabawce lub zsynchronizować z nadjeżdżającą kolejką systematyczność serwowania kolejek. 
– Jeśli wiesz co mam na myśli… 
– Jedna runda przejazdu lokomotywki – to jedna rundka. 

Lokomotywka się nie męczy, nie jedzie zbyt szybko, lecz za to bardzo konsekwentnie. KONSEKWENCJA TO PODSTAWA…. A jej brak? Brak konsekwencji przy postanowieniach, w relacjach interpersonalnych, w wychowaniu dzieci, w decyzjach państw i organizacji. Za to nad wyraz konsekwentnie brniemy w niekonsekwentne decyzje.

O dziwo – lokal jest pusty – nie ma w nim żadnych klientów. Natomiast za barem siedzą trzy osoby z obsługi, mocno zajęte rozmową, ignorując naszą obecność. Gdybyśmy byli konsekwentni powinniśmy posłuchać wewnętrznej komendy:
– Spierdalać! – Ale że jesteśmy głodni, spragnieni i zmęczeni… zostajemy. No i tak to jest z tą konsekwencją. Zawsze coś. Za to nie brakuje nam wytrwałości w badaniu nowych miejsc…

Na ścianach i suficie aż gęsto jest od banknotów z całego świata – rzecz jasna:  konsekwentnie doczepiamy nasze, oczywiście z dedykacją dla potomnych! Za to jedna ze ścian od góry do dołu dedykowana jest piwu. W eleganckiej formie prezentowane są lokalne i regionalne gatunki, ustawione na drewnianej kratownicy. Każdy gatunek w osobnej kratce. Większość to gatunki typu IPA, ale znajdujemy również kraftowe wynalazki. Doliczam się sześćdziesięciu różnych butelek i wymiękam lecz Dziekciu już się tym zajmuje. Konsekwentnie można na nim polegać. Zostawmy tę kwestię profesjonalistom i rozejrzyjmy się po dalszych zakamarkach. W jednym z kątów, wciśnięta – za obowiązkowym w USA – stołem bilardowym stoi… perkusja. Gdzieś wcześniej mignęła gitara i trąbka. Co znaczy, że bywa tu wesoło. A przy samej ścianie ktoś schował,  naturalnej wielkości, tekturowe postacie Johna Wayne’a, Marylin Monroe i rockowej kapeli KISS. No proszę, coraz ciekawiej. 

Co jeszcze można znaleźć w takim Saloonie? 

• starodawny, ścienny telefon z czasów pana Alexandra Grahama Bella – z trąbką zamiast zwykłej słuchawki – gdyby ktoś chciał zadzwonić do przeszłości,
• tarczę piły do drewna, tak zwanej krajzegi – gdyby ktoś chciał w knajpie pociąć deski,
• plastikowy, szkolny globus – gdyby ktoś przyszedł na lekcję geografii,
• kawałek ściętego pnia drzewa – gdyby ktoś chciał wypróbować krajzegę, a nie miałby desek.
• lampki choinkowe (no i co z tego, że jest lato?) – może trafi się jakiś ciemniak,
• plakaty reklamowe tego i tamtego – żeby zaczepić wzrok,
• zawieszony na ścianie telewizor – żeby przykuć wzrok na dłużej,
• stojącą beczkę prochu – nie zaglądamy do środka, ale widzimy wiele zastosowań,
• lampę naftową – w zestawie z wyżej wymienioną beczką – ho, ho!
• znak drogowy: uwaga łosie – no….? No właśnie – po co? Mamy to na końcu języka…

 …oraz inne artefakty, wskazujące, że właściciel Saloonu jest powiązany z samochodowym szrotem:    

• kierownicę samochodową,
• alufelgi różnych rozmiarów,
• kompletną obudowę chłodnicy z przednimi reflektorami i logo marki Audi; doczepiona do niej, niemiecka tablica rejestracyjna – rzeczywiście trochę zadziwia, 
• kratki chłodnic i loga innych marek, niekoniecznie typowo amerykańskich: BMW, Saab, Bentley, Rolls Royce – proszę, proszę, niby takie niepozorne miejsce, a zasięg mają międzynarodowy.

Na szczęście z zadumy wyrywa nas czyjś głos. Gdzieś zza firanki, z zaplecza wychodzi niziutka babcia w non-ironowym szlafroczku, grzecznie się wita i pyta:
– Czy jesteście głodni? – Pytanie jak najbardziej na miejscu! 
– A co tu dają? – Bo, że piwo to już wiemy.
– Akurat upiekliśmy przepyszne żeberka! Najlepsze na całym Zachodzie! – Chwali się bacia.

Żeberka to flagowe danie w amerykańskich barach i zazwyczaj każdy z nich serwuje NAJlepsze żeberka. NAJlepsze na tej ulicy, NAJlepsze w mieście, w danym stanie, na całym zachodzie, w USA, na świecie lub w ogóle, w Uniwersum. A skoro są one NAJ, to znaczy, że są dla NAS.
– To my poprosimy!

Przysięgam Wam, że pisząc niniejsze słowa – po tak długim czasie – na samo wspomnienie tamtych uwędzonych, mięciutkich żeberek – NAJlepszych żeberek we wszechświecie – ślinka sama cieknie i robi się tak jakoś błogo na żołądku. 
– ACH!

A dalsze wydarzenia toczą się już błyskawicznie, jak w dobrym Westernie, w świecie szybkich, odważnych i konsekwentnie zdeterminowanych rewolwerowców…

Powrót do motelu. Odkorkowanie bagażu i odbezpieczenie broni, załadowanie  amunicji. Miejsce pojedynku: ławeczka przed oknem pokoju. Zachód słońca i wieczorny upał. Strzelanina. Napisy końcowe.
– Pif, paf…

– Dziekciu, były jakieś napisy końcowe? 
– Kurwa, skąd tu taki burdel… Szkło? Chipsy? Guacamole? 
– Chyba z dworu przywiało?… 
– Co za syfiasta miejscowość. Masakra.
– Wstajemy?