– Swoją drogą ciekawe miejsce, jesteśmy niejako na dnie misy kanionu. Świetny punkt wypadowy na wędrówki.
– Tak, wczorajszy zachód słońca – to było coś! Kowbojska kolacja i nawet lokalnego country dało się posłuchać. A propos wczorajszego dnia – pamiętasz taką jaskinię? Po drodze, jak tu jechaliśmy.
– Coś było, daj spokój. A co? Znalazłeś jakąś lokalną ulotkę?
– To Ty daj spokój. Chwilunia, ustaliliśmy, że dziś jedziemy wszędzie. Wyspałeś się? Jest git? To nie marudź. Skoro ustaliliśmy, więc jest zaplute! Chyba nie chcesz zlizywać? A na solówę mnie nie namówisz. Zasady to zasady.
– Dobrze, możemy się wrócić tych kilka kilometrów.
– Zabrałem za to inną ulotkę. O tej stanowej Dwunastce. Po drodze poczytamy.
– Skoro to jaskinia, to dziś przygotujemy się profesjonalnie, a nie tak, jak wczoraj!  Koniecznie kurtki, długie spodnie (chociaż, po wczorajszym wypadzie, skóra jeszcze parzy), weźmy lepsze buty, plecak, może latarki? No i wodę! Dużo wody.
– Niech będzie.

Szlak jest dobrze przygotowany, ubity, oznakowany. Nie to co wczoraj. Za to widoki… zajebioza! Prawdziwie westernowe. Idziemy w głębi misy Kanionu Bryce, głębokim wąwozem, który stanowi niejako wycinek tego, co wczoraj obserwowaliśmy z góry, stojąc na poszczególnych punktach widokowych. W dole płynie wartki, górski strumień, więc butelki z wodą stanowią tylko niepotrzebny ciężar. Można pić do woli, a nawet się kąpać. Aha.
– Zwariować można i szlag człowieka trafia z tymi szlakami, nie wiadomo jak się przygotować i czego oczekiwać… Teraz jeszcze robi się gorąco.
– Ciesz się, że jesteśmy sami.
– Nic nie mów! Gdyż każde słowo, które teraz wypowiemy, może być później użyte przeciwko nam. Nie wiadomo kto jeszcze i w jaki sposób nas tu obserwuje.
– Zasadniczo, mogłeś sobie wcześniej wyguglować i prześledzić każdy centymetr tego szlaku. Tylko: gdzie w tym przygoda i niespodzianka? Element zaskoczenia?
– Wyguglować? Tak, jak Peek-A-Boo? Do tej pory nie wiadomo co i jak. Gdyby nie namierzanie satelitarne i Szeryf…
– Nie wracajmy już do tamtego. Skoncentrujmy się na tym, co mamy TU i TERAZ.
– Tak, słyszałem, że to jedna z lepszych metod na życie!

Idziemy korytem potoku, wszędzie można wleźć, nie ma ograniczeń. Gdybyśmy zabrali zamiast butelek zwykłą blaszaną miskę, można by poszukać samorodków. Ale kto to wiedział. Na szczęście zabraliśmy otwarte umysły, które chłoną otoczenie. Nieprawdopodobne kształty, wyrzeźbione z rudego piaskowca i kompilacje, które tylko zwariowana przyroda mogła wymyśleć i urzeczywistnić, bo jak logicznie wytłumaczyć, że wielka skała stoi na czubku kamiennej iglicy, zaledwie podparta punktowo – i nie runie? Nie mamy jednak gwarancji, czy tak się nagle nie stanie. Wszak może spaść na dół w każdej chwili. Wszakże widzieliśmy już na trasie, że erozja działa tu w trybie live. Bez możliwości użycia funkcji pauzy.

Wśród skalnych form – zarówno tego wąwozu jak i całego Kanionu Bryce –  przeważają równe rzędy wyciosanych, kamiennych wieżyczek, często-gęsto z zaokrąglonymi czubkami. Lokalsi nazywają je Hoodoos. Hoodoo ma związek z voodoo. To zaklęta w bezruchu postać lub przedmiot, przynoszący pecha. Nie wiemy jak zaimplementowano do Utah to karaibskie nazewnictwo, skoro tereny były zasiedlane w XIX wieku, głównie przez mormońskich osadników i to właśnie oni nadawali lokalne nazwy. Mormoni kierowali się jednak inną logiką i frazeologią – jak choćby z drzewem Jozuego, ale także w wielu innych przypadkach. 

Ostatecznie dochodzimy do znaku ‘jaskinia’. Dobrze, że jest taki znak.
– To jest jaskinia?
– Ahahahahahaha!
– Byłem w życiu w kilku jaskiniach. W poważnych jaskiniach. A to? Cotototo? – Stoimy przed śmiesznym, podłużnym skalnym wyżłobieniem, w zasadzie płytką grotą, głęboką maksymalnie na kilka metrów, porośniętą mchem i paprocią. Albo hujnią i grzybnią. Owszem, na tabliczce informacyjnej przed “jaskinią” widnieje zdjęcie, że zimą wygląda to lepiej, bo coś tam zamarza i podobno jest ekstra. Taaaa, NA PEWNO.
– Spuśćmy zasłonę milczenia i udajmy, że tego nie było. Sam szlak jest zaiste wyjątkowy. Zobacz tam jest wodospad, idziemy!
– A co ty tu robisz dziewczynko? – na ścieżce stoi samotne dziecko w wieku przedszkolnym, skupione na dużym, kolorowym ekranie dziecięcego tableta.
– Jak to co robi? Googluje! Nowoczesna turystka rośnie.
– No tak, ale samotne dziecko? W wąwozie? Przecież wystarczy, że zrobi pięć kroków i zleci w dół.
– Nic nie zrobi, jest zahipnotyzowana, sam zobacz. Nie ruszy się nawet na centymetr. Jak hoodoo pod wpływem voodoo.
– I to mi się podoba. Skuteczne metody wychowawcze, bazujące na karaibskiej tradycji, potrafią unieruchomić gówniarza. Będzie tu stać – jak te skały, dopóki nie ulegnie erozji. 
– Albo bateryjka się nie wyczerpie. 
– A nie jak te nasze, co tylko chcą latać, skakać, robić fikołki, jeszcze sobie krzywdę zrobią.
– Nie zrobią, nie zrobią. Hoodoos jest najszybciej rozprzestrzeniającym się zaklęciem na Ziemi. Za kilka lat, terapeuci od dziecięcej erozji, będą mieć ręce pełne roboty. 

Na szczęście, kilkadziesiąt metrów dalej, spotykamy parę nowoczesnych turystów. Tak, to ich dziecko. Tak, wszystko w porządku. 
– Aha, no to dobrze. GOOD LUCK!
– Powodzenia, powodzenia!

Jar ciągnie się dalej, można wspiąć się wyżej, do skalnych ostańców albo poszukać Indian w ich mateczniku. Dla nas kulminację trasy stanowi wodospad. Lokalizacja od razu trafia na nasz wewnętrzny TOP TOUR CHART, jako nowość na liście. Dolina otoczona jest wzniesieniami o piaszczystych zboczach, gdzieniegdzie porośniętych iglastym drzewostanem. Lecz najważniejsza jest góra: zwieńczona pomarańczowo-czerwonym, poszarpanym piaskowcem. Wymarzona scenografia dla  niejednego westernu
– Na przykład: “Strzały znikąd”*. 
– Nie znam.
– Znasz, znasz, każdy dzieciak w PeeReLu znał. KLASYKA GATUNKU!