Przed nami – na całej szerokości horyzontu – ciągnie się wysokie pasmo górskie – w klasycznym, alpejskim stylu. Zapowiada się całkiem stromy i wysoki podjazd, gdyż – zgodnie z mapą – musimy jakoś przebić się na drugą stronę ośnieżonych szczytów. Zanim jednak droga pociągnie nas wzwyż, na wysokość 2356 metrów nad poziom morza, do Przełęczy Connors – jedziemy skrajem bardzo urokliwego zakątka, zwanego Parkiem Narodowym Wielkiej Kotliny, czyli Great Basin National Park. Na otwartych pastwiskach odpoczywa radosne bydło. Szeroko rozlane sadzawki służą jako poidła i zapewniają spore zapasy wody. Jako żywo przypomina nam to Pozaziemską Autostradę, Tę ze Strefy 51. Przypadkiem? Nieprzypadkiem podoba nam się tu. Szczególnie, gdy asfalt szosy ustawia się prostopadle do linii gór – wtedy zaiste robi się bajecznie i fotogenicznie. Chociaż – nie tak bardzo samotnie, jak nas straszyli – gdyż co jakiś czas mijamy jakąś wioskę, a dodatkowo, przy drodze stoją drewniane słupy elektryczne. Niezawodni towarzysze dzikozachodnich szlaków. Nie odzywamy się zbyt często – przynajmniej na głos. Nie musimy. Pomyślicie pewnie, że po przejechaniu tych kilku tysięcy kilometrów, skończyły nam się tematy? Nic z tych rzeczy! Po prostu – po przejechaniu tych wszystkich lat świetlnych, od tamtych czasów, potrafimy przejść na tryb niewerbalny. Ile to już razy łapaliśmy się na tym, że w tej samej sekundzie, nasze myśli krążyły wokół tego samego tematu lub melodii? Nawet będąc w oddaleniu. Przecież los rzucił nas w całkiem inne części galaktyki. 

– My musimy być jakoś połączeni!
– Albo mamy wgraną tę samą wersję oprogramowania.
– No tak. I skutecznie unikaliśmy wszelkich aktualizacji i nowych, lepszych poprawek systemu.

– To już? Ta NAJsamotniejsza?- Chyba jeszcze nie, nadal jesteśmy w Utah.

Przejazd przez góry jest COOL! A na ośnieżonym szczycie dodatkowo będzie COLD. Natomiast zjazd na dół prowadzi wprost do miejscowości Ely. 
–  Ely? Ładna nazwa! Taka dźwięczna.
– Zaraz, zaraz, ale ona już gdzieś – kiedyś – padła?!
– Hmmm, może tak być. Trzeba przekartkować historię lub przewinąć taśmę do tyłu…
– MAM! Tak to leciało: “…zbliżamy się do rozwidlenia szos. Drogowskaz wskazuje, że prosto dojechalibyśmy do jakiegoś Ely. Całkiem ładna nazwa. Taka dźwięczna. A w prawo? Droga numer 375. Zgadnijcie, który kierunek wybieramy?” – Tak było wtedy! Na rozwidleniu w Warm Springs. 
– Masz tę pamięć…
– No Ty też jeszcze chyba nie narzekasz Hans? Stara, dobra szkoła kontrwywiadu…
– Czyli wtedy, za Tonopah, wybraliśmy Pozaziemską Autostradę, a teraz i tak trafiamy do tego Ely.
– Co ci pisane to ble ble ble…
– Wiadomo! Ale nie masz wrażenia, że ta mapa to taka plansza jakiejś GRY? A my jechaliśmy sobie – zgodnie z rzutami kostką…
– No tak! Losowe rzuty kostką to… nasza przypadkowość! 
– Nieprzypadkiem?
– A dojeżdżając do Warm Springs mogliśmy skorzystać ze skrótu i od razu znaleźć się w Ely… Często w grach planszowych występują takie skróty.
– Czyli ominęłaby nas Strefa 51, Las Vegas, Bryce, Zion, Arches i cała reszta?
– Na to wygląda. Powstaje tylko jedno pytanie…
– Jakie?
– Czy to MY jesteśmy graczami, czy może tylko pionkami na planszy?
– A wtedy to kto rzuca kostką?  

– Zobacz, to Ely jest całkiem spore, nic nie wskazuje na jego osamotnienie. Szeroka czteropasmówka, jakieś magazyny, sklepy, pełna infrastruktura.
– Rzeczywiście! Trzeba będzie dotankować do pełna. I żeby daleko nie szukać – jak to się samo układa – obok mamy Liquor Store! Potem już możemy nie znaleźć paliwa. Ostrzegali przecież, że NO SERVICE.
– Dobra, ale najpierw lecimy vis a vis! – Bar wygląda na meksykański i przypomina obciachowe, chińskie budy na wylotówce z Warszawy, koło Raszyna – Czuję, że będzie tanio i smacznie. 
– Słusznie prawisz.

– Wiesz co? Wydaje mi się, że jak ruszymy dalej, to możemy mieć problem z noclegiem. Jest już dość późno, trzeba by się o to zatroszczyć.
– Nie rozumiem. Przecież zawsze idziemy na żywioł. Coś się zmieniło? Od wczoraj?
– No tak, ale w tej Twojej ulotce wyraźnie piszą, że dalej nie będzie nic.
– Spójrz na mnie: czy Ty od wczoraj dorosłeś? A może od razu się zestarzałeś?
– Może to przez tę 50-kę? Przecież wyraźnie nas ostrzegali. W tej ulotce.
– Aha, czyli zalecamy wygodne łóżeczko, ciepłą kołderkę, telewizorek, kibelek. Coś jeszcze? Czy to już Panu wystarczy? Zapytam jeszcze, czy to jest plan minimum, maximum czy optimum? Czy o to chodzi? Na tej 50-ce? Uważaj o co prosisz, bo może się spełnić, ale w pokrętnej konfiguracji. Los lubi dziwnie hihotać. 
– Zobacz na planszy… tfu… to znaczy na mapie… co będzie następne?
– EUREKA!
– Że na coś wpadłeś?
– Tak się nazywa! Następna miejscowość.
– Daleko stąd?
– Jakąś godzinkę jazdy.
– I że niby taka samotna? Ta 50-ka? Że co godzinkę coś jest? Ulotkowe sranie w banie! Już nigdy nie przeczytam żadnej ulotki. A jest tam chociaż jakiś hotel? Tak?! To dawaj, zadzwonimy – spytam o miejsca.
– Ewidentnie starzejesz się. To naprawdę straszne, co się z człowiekiem zrobiło w ciągu zaledwie jednego dnia. Widzę, że proces szybko postępuje.
– Halo? Macie wolny pokój? Dwa wygodne łóżka? Telewizor? Łazienka? OK, bierzemy. Będziemy za godzinę. Przeliteruję nazwisko… D…z…i…e…k… Za trudne? OK, OK. Na pewno będziemy.
– Trzeba było powiedzieć: Dziekanowski, może znają Twojego idola? Ale, ale! Nie zapytałeś o kołderkę!
– Przecież kołdry są zawsze na wyposażeniu.
– I już się nie zgadza! W Moab nie było! Ale to przecież było wczoraj, a w zasadzie nawet dzisiaj rano. Masz już prawo nie pamiętać. Straszne. Jestem przerażony. Dobrze, że ja tak jeszcze nie mam!