Można wybrać się na pieszą wycieczkę w głąb kanionu, ale nie w samo południe, nie w środku lata. Ktoś, kto nadawał tutejsze nazwy, musiał to rozumieć – za plecami kanionu góruje Funeral Peak. Szczyt Pogrzebowy w Dolinie Śmierci. Niby szczegół – ale wymowny.

Tymczasem czarna nitka asfaltu wciąga nas do centrum układu nerwowego doliny. Przed nami Badwater. Tłoku nie ma, niewielki parking – dziś świeci pustką. 
– Czemu?
– Zaraz zobaczysz, tylko staniemy.

Jesteśmy w wyjątkowym miejscu! W NAJniżej położonym punkcie Ameryki Północnej. Na 86 metrach poniżej poziomu morza. Przed nami rozwija się biały, słony jęzor. Ciągnie się na długości ok. 8 km. Tymczasem szerokość całej niecki, w której się znajdujemy, to ok. 12 km. Depresja otoczona jest ostro postrzępionymi wzniesieniami. 
– To co?!? Wysiadamy?
– No to uważaj… Trzy!… Cztery!… Otwieramy drzwi!
– O… rety!
– O… piekarnik!

Po wyjściu z klimatyzowanego, przyjemnie schłodzonego wnętrza samochodu, uderza nas fala gorąca. Niesamowite, jedyne w swoim rodzaju, zaskakujące doświadczenie. Wchodzimy do gigantycznego, rozgrzanego pieca z termoobiegiem. Zupełnie inne odczucie, niż w egzotycznych tropikach, które zazwyczaj oblepiają przybysza duszną wilgocią. Tam czeka się na zbawienny wiaterek, czyli przyjemnie chłodzącą bryzę. Tutaj… wiatr dosłownie parzy. Nie dość, że rozżarzone do białości słońce bezlitośnie strzela w głowę wiązką zabójczych promieni, to na dodatek owiewa nas sucha i gorąca fala powietrza. Zatyka i odbiera dech w płucach. 
– GORĄCO!
– Parzy! – pada takie lub podobne słowo na P, gdyż temperatura jest wręcz nie do zniesienia i znikąd nie ma szansy ratunku. Ani jednej chmurki, ani jednego drzewka, które mogłyby użyczyć kawałeczek zbawiennego cienia. KOMPLETNIE ŻADNEJ NADZIEI. Ani nowej, ani gwiezdnej, ani jakiejkolwiek.

Jedyny pionowy przedmiot wystający ponad płaszczyznę parkingu to czerwony znak drogowy z napisem: STOP – niebezpieczeństwo ekstremalnych upałów – nie zaleca się spaceru po godzinie 10. 
– A jeśli mam już temperaturę, to może się zrównoważy? Jak myślisz?
– Co cię nie zabije to cię wzmocni. Może zadziała, jak jakaś komora… solna?
– Wypalimy zarazę!
– Tylko nie stój w miejscu, bo najpierw spalą ci się podeszwy! – Ciemny asfalt parkingu nagrzewa się bardziej niż powietrze – stąd właśnie te pęknięcia. Można na nim usmażyć jajecznicę.

Gdybyśmy mogli wyciągnąć wtyczkę z prądu, wyłączyć ten cholerny piekarnik i obniżyć temperaturę, to pewnie podczaszkowy procesor zacząłby normalną pracę, uruchamiając normalne procesy myślowe. Niestety obecnie pracuje w środowisku przegrzanym, niechłodzonym, stąd mogą pojawiać się odstępstwa od normy: lagi systemu lub nawet niebezpieczeństwo utraty danych – nie możemy za to brać odpowiedzialności. To chyba oczywiste. Karta video, zintegrowana z dwoma wbudowanymi soczewkami widzi właśnie gigantyczne, naturalne lodowisko. W takim upale? Od razu widać, że procesor nie nadąża. Wchodzimy na lód. Jest gładki i równy… jak lód na ślizgawce. Jak suchy lód na Torze Łyżwiarskim Stegny, kiedy dyrekcja podstawówki wpadła na śliski pomysł, że z naszej klasy zrobi klasę panczenistów. 

– Ej, to jest słone!
– A jakie ma być? Słodkie? – Rzeczywiście już nam odbija. 

Po bokach wyślizganego jęzora – biała powierzchnia przechodzi w szarą, spękaną, jakby złuszczoną, lodową równinę. Również słoną!  Lepiej jednak trzymać się środkowego jęzora, gdyż wchodzenie na twarde, i ostro postrzępione płaty może być zdradliwe i niebezpieczne. Wystarczy chwila nieuwagi i gotowa kontuzja! Taka kontuzja potrafi każdego sportowca wytrącić z rytmu, a na to nie możemy sobie pozwolić. 

Jeśli jest tu jakieś życie, to musi być schowane pod powierzchnią lodu. Tfu,… soli. Skąd w ogóle wzięło się jezioro? Polodowcowa niecka napełniana była wodami Rzeki Amargosa. Aqua amargosa to gorzka woda. Dziwna to rzeka, dziwne jezioro. Oprócz małej, słonej kałuży na początku jęzora, nie widać kropli wody. Zeszła do podziemi. Czasem jednak, po jesiennych obfitych opadach, woda pojawia się – i to nawet w nadmiarze. Normalnie niewidoczna Rzeka Amargosa, opasująca od wschodu Dolinę Śmierci, potrafiła przecież zalać odległe budynki przy Death Valley Junction.

Jakby tak spojrzeć na mapę – Dolina Śmierci od lewej strony ograniczona jest wysokim łańcuchem górskim. Co prawda za najwyższy szczyt Stanów Zjednoczonych uznaje się Denali (6190 m npm), zwany wcześniej McKinley – lecz ten położony jest na odległej Alasce. Jeśli więc wziąć pod uwagę jednolity, kontynentalny obszar kraju, to NAJwyższy jego stożek znajduje się właśnie na skraju Doliny i nazywa się Mount Whitney (4421 m npm). Z Badwater do podnóży Mount Whitney jest całkiem blisko – tylko ok. 130 km. Dla samochodu to półtorej godziny jazdy. A dla biegacza? 

W Badwater zaczyna się NAJbardziej morderczy ultramaraton na Ziemi, który startuje w depresji przy słonym jeziorze, następnie krąży trasą o długości 135 mil (217 km) wokół Death Valley i kończy się u stóp szczytu Mt Whitney. Stu biegaczy ma wyznaczony limit 48 godzin na pokonanie dystansu. A bieg odbywa się… w najbardziej morderczym okresie, czyli w lipcu! Dlatego od czasu do czasu mijamy ludzkie cyborgi, trenujące wybieganie – w miejscu i porze, gdzie zwykły śmiertelnik nie jest w stanie przejść zaledwie kilkuset metrów bez narażenia się na udar słoneczny. KOSMOS! Rycerze Jedi mogą się schować.

Nie jesteśmy cyborgami, więc wycofujemy się na z góry upatrzoną pozycję w samochodzie, który zdążył już się zaaklimatyzować i obecnie przypomina rozgrzaną puszkę. Klimatyzacja niebezpiecznie połyka resztki paliwa, ale na razie nie będziemy się tym przejmować, zwłaszcza, że od naszego asfaltowego pasa, odrywa się – po prawej –  jeszcze cieńsza, czarna nitka. 
– Skręcamy! Kiedyś nie było tu asfaltu, tylko szutrowa ścieżka.
– Jesteś pewny? To jest droga jednokierunkowa, nie będzie odwrotu.
– Skoro położyli asfalt, to znaczy, że warto.

Nie pożałowaliśmy!