Atakujemy dalej, uparcie i konsekwentnie, byle do przodu, wszak do świtu pozostało jeszcze kilka długich godzin. Trzeba je jakoś wykorzystać. 

Dwie wygięte w łuk wieże, to Wynn i Encore, szczyt światowego luksusu. Różnią się od innych hoteli w Vegas, gdyż z zewnątrz nie epatują bogactwem. Wręcz przeciwnie! Mogą budzić całkiem skromne skojarzenia. Szklana tafla okien odbija nie tylko złote promienie słońca lub srebrną poświatę księżyca lecz również stanowi lustrzaną barierę dla ciekawskich oczu. Bo gdyby ktoś nagle wygrał tu fortunę? Po co wszyscy mają to widzieć? O tym trąbić? I gdyby nie wiedział co z nią zrobić? A w takim hotelu od razu może sobie kupić wypasione Ferrari, ponieważ akurat ten hotel – taki właśnie salon przypadkiem posiada. Stephen Wynn, hotelowy inwestor i architekt, prywatnie – miliarder, zadbał o wiele szczegółów. Jego flagowy obiekt wręcz nafaszerowany jest technologicznymi nowinkami.
– A z zewnątrz taki niepozorny…
– Od tyłu ma za to najlepsze w okolicy pole golfowe. 
– No to wejdźmy do środka. Ale nie do tego… Tylko tamtego, po drugiej stronie. Coś ci pokażę. Witamy w NAJwiększym hotelu na świecie! 

Ponad 8 tysięcy suit i pokoi oraz potężne centrum konferencyjno – targowe, zespolone w jednym kompleksie. Obiekt składa się z dwóch siostrzanych części, których fronty otwierają się na aleję The Strip, jak rozłożone, stojące księgi: The Venetian i The Palazzo. Na tle ich betonowo-szklanych, rozłożystych konstrukcji, praktycznie niknie i jest niewidoczna charakterystyczna wieża znanej dzwonnicy. A przecież odwzorowana została w skali jeden do jednego! I w miejscu swej oryginalnej lokalizacji – na prawdziwym Placu św. Marka w Wenecji – stanowi wszak główną atrakcję. Tam jej nie sposób nie zauważyć. A tu? Zaledwie stanowi wstęp, tak samo, jak replika Mostu Rialto, co prowadzi do hotelowego wejścia. Mijamy prawie wenecki kanał, przy którym cumują prawie weneckie gondole. W dzień – ubrani w słomkowe kapelusze i pasiaste bluzki prawie gondolierzy – oferują przejażdżki dla chętnych, którzy ustawiają się w prawdziwie długiej kolejce. 

I w takiej oto, prawie renesansowej scenerii, przypomina się scena z dalekiej – prawdziwej przeszłości – gdy po otwarciu prawdziwej żelaznej kurtyny i popuszczeniu komuszej smyczy, rodacy ruszyli – już nie prawie, ale na prawdę – na podbój świata. Choć jeszcze wtedy –  spotkanie rodaka w prawdziwej Wenecji, przy prawdziwym moście Rialto – nie było oczywistą oczywistością. Wtedy, Wenecja nie była jeszcze, jak Krupówki lub Monciak. I w tamtej scenie, nad prawdziwym weneckim kanałem… 

Oto pręży się i wygina elegancka dama. Pozując do zdjęcia, prawdziwie bogatą polszczyzną, nieświadoma, że ktoś obok zrozumie, na cały głos strofuje swego partnera:
– Kurwa rób szybciej to zdjęcie, bo mi się fryzura rozpierdoli!

Tymczasem, w prawie weneckiej scenerii, pomimo późnej pory, nikogo nie dziwią dwa zmierzające do hotelu niedobitki. Porozumiewawczy uśmiech do ochrony otwiera wszystkie drzwi. Nikt o nic nie pyta, nie sprawdza, wszak poruszamy się pewnym, znacząco i odpowiednio usztywnionym krokiem. Wiemy dokąd i po co. Trzeba przemknąć przez pałacowe wnętrza, kapiące przepychem kryształowych żyrandoli, złotych ram i fresków, prawie, jak w Pałacu Dożów. Wystarczy minąć recepcję, przejść przez uśpione (nareszcie!) kasyno, tutaj z wyjątkowo grubym i miękkim dywanem i wbić się do windy. Cel? Trzecie piętro! Normalnie, w dzień, trudno się tu przepchać. Teraz jesteśmy sami. Taka cisza w Vegas, to coś niebywałego, jedynego w swoim rodzaju. ENJOY THE SILENCE! Grzeczne CityCenter wita przybyszów z niegrzecznego Downtown!
– Otwórz oczy! Już możesz…
– O rety!? Przecież byliśmy w windzie? W budynku?
– I nadal jesteśmy! Na trzecim piętrze, pod nami kasyno, a nad nami 37 pięter.
– A skąd ponad nami niebo? Błękitne? Przecież dopiero był środek nocy! Ktoś wysłuchał nasze prośby?
– Że OPRÓCZ BŁĘKITNEGO NIEBA…?
– Nic nam więcej…? No właśnie! I gdzie te wszystkie piętra? Jak to jest zrobione? MAGIA!

Można nienawidzić tego miasta, bać się lub szydzić, albo omijać szerokim łukiem. Ale jak już się tu trafi – nie sposób nie paść na kolana z rozdziawioną gębą. Stoimy w samym centrum nierealności. W wymiarze oderwanym od Planety Ziemia. Na środku Placu św. Marka w Wenecji! Tej “prawie”, czy prawdziwej? Nie wiadomo, gdyż w żadnej z nich, ani tam, ani tu, taka pustka normalnie się nie zdarza. 

Pod nami przepływa kanał, raczej nie ten sam, co na zewnątrz, choć nigdy nie wiadomo? A może gondole też wjeżdżają tu windą? Na trzecie piętro?! Tak, jak my wjechaliśmy? Tu wszystko jest możliwe. Chwilowo stoją bezczynnie, czekają na wioślarzy i tłum gości. Podobnie, jak zamknięte obecnie ciągi luksusowym butików, nad Grand Canal Shoppes. Obchodzimy plac, przeprawiamy się przez typowe, weneckie mosty, podziwiamy prawie renesansową zabudowę, wysokie fasady weneckich pałaców, rozświetlone, wytworne, lecz teraz puste restauracje, wystawione na zewnątrz (aczkolwiek wewnątrz budynku – choć nadal trudno w to uwierzyć) kawiarniane stoliki. Przecież to – idealnie błękitne, pokryte delikatnymi obłoczkami – niebo, które roztacza się nad nami, to nie jest jakaś ściema ani fatamorgana. To najprawdziwsza prawda! Prawdziwy jest również balkon jednego z pałaców, z którego w dzień płyną rzewne włoskie serenady i miłosne arie śpiewaków. Ale teraz nic się nie dzieje. Słyszymy jedynie plusk wody. 
– Musisz to sobie wyobrazić.
– Nadal nie wierzę. Chociaż dotykam!
– Czas więc na dalszą podróż.

Wewnętrznymi korytarzami przemykamy na południe, mijamy kolejne klatki schodowe i tajne przejścia, schodzimy do podziemi, obok baru nocnego, miejsca niejednej porażki… i brniemy dalej – przemieszczamy się wzdłuż niezliczonych, wielofunkcyjnych sal konferencyjno-gastronomicznych. Cały hotel śpi mocnym snem. Dopiero, gdy schodzimy jeszcze głębiej, na najniższy poziom, spotykamy pierwsze służby techniczne. To hotelowe zaplecze. Z jednej strony – podziemny hotelowy dworzec autokarowy, podzielony na kilkanaście platform dla autobusów, a z drugiej – prawdziwy terminal wyładunkowy dla ogromnych trucków, które tylko w nocy mogą dowozić całe kontenery zaopatrzenia. Trudno sobie uzmysłowić, jak precyzyjnie funkcjonuje harmonogram dostaw. Ale również i odbiorów. Ponieważ taka ogromna, hotelowa fabryka nie tylko połyka, pożera i trawi tysiące ton towarów. Ona je potem wydala.