Obecnie stanowimy jeszcze bardziej zgrany i uzupełniający się duet:

• Ty, pod wpływem słońca, wpadłeś w panikę, ale masz jeszcze trochę sił fizycznych…
• Ja, pod wpływem słońca, nie mam siły, ale zachowuję resztki racjonalnego myślenia. 

– Słuchaj, tędy nie podejdziemy, nie ma takiej opcji. 
– Ale ten Kanion musi tu gdzieś być, jestem tego pewny! Jeszcze go poszukajmy! – coraz bardziej bredzisz w malignie, chociaż to ja mam gorączkę. Czyżby przemówił do Ciebie jakiś wyimaginowany bóg słońca? Horus? Ten z okładki Eye in The Sky, The Alan Parsons Project? Czy bardziej ten z płyty Vision Thing Sisters of Mercy? Zachowujesz się jak jakiś pieprzony, Słoneczny Dyktator, których kilku już przeżyliśmy i próbujesz głupio rozkazywać. Trzeba jak najszybciej obalić dyktatorskie zapędy i ostatecznie zarządzić odwrót. 

– POSŁUCHAJ UWAŻNIE i SPÓJRZ NA MNIE: szliśmy po łuku, więc musimy zaryzykować i wracać skrótem, czyli po cięciwie. To znaczy na skuśkę! 
– Ale to też jest pod górę!
– Tak, ale teren wygląda na bardziej utwardzony i co jakiś czas widać drzewka. Można się schować w cieniu i co chwilę odpoczywać. Ponadto cięciwa jest zawsze krótsza niż ramię łuku. LOGICZNE? Wspinamy się!

– “Normalnie nienormalni… głupi i głupszy w podróży! Jeden znalazł ulotkę, nawet jej nie zabrał i na jej podstawie rzucił na szalę coś ciężkiego, wyciągnął gruby kaliber. I teraz łazi po krzakach i szuka Kanionu, bo ‘gdzieś tu musi być’, jakby kanion był jakąś cholerną szpilką w stogu siana. A drugi nie sprawdził, zabrał małą butelkę wody na pustynię i polazł z gorączką…. Szkoda gadać!” – WIEMY KTO TAK POWIE! 

ALE NIE MY! Bo w zgranym duecie nikt się nie skarży, nie narzeka, nie płacze. I w zgranym duecie nie ma konfidentów. Możemy się tylko z siebie śmiać. Baranim głosem, ale zawsze śmiać. Co nam pozostaje?

Przez pierwszy odcinek wydmy wdrapujemy się na czworaka, bez butów. I tak już dawno pełne były piachu, który obcierał stopy. Łapiemy się źdźbeł trawy, a pokonanie kilkunastu metrów traktujemy jako sukces. Okupiony wypiciem kolejnych łyków z opróżnionej do połowy butelki. Lecz przynajmniej teraz – znajdujemy się wśród krzaków, które choć na chwilę litują się zbawiennym cieniem – pod warunkiem, że wczołgujesz się tam w pozycji horyzontalnej. Ale przecież trudno tak zostać na dłużej. A jeszcze trudniej poruszać się naprzód.

Jeszcze kilkanaście takich żabich skoków i zdobywamy kolejny przyczółek. Zieloną oazę. Piniowy lasek, który wyrósł przed nami nie wiadomo skąd. 

– Tu jest całkiem przyjemnie! – Wysokie drzewa porastają spory pas ziemi i zapewniają życiodajny cień. Niestety, po prawej stronie sosno-podobnego zagajnika, piętrzy się długi – wysoki na około 30 metrów – wał ziemi, który może wskazywać, że za nim coś jest…

– Tam musi być Kanion!!! – krzyczysz!
– Dziekciu, uspokój się. Obiecaliśmy już sobie!
– Ale na pewno tam jest kanion – za tą górką! Damy radę, pociągnę Cię!
– Robię to tylko dla ciebie – Sam nie wiem, jakie licho mnie kusi. Może ta sama ciekawość, która zabiła kotka?
– Dawaj, To ostatnia górka! A jeśli za nią jest strumień?
– Włazimy.
– Włazisz.
– Włażę. 
– No i co?

Za górką nie ma nic. Oprócz piachu i niezbadanej przestrzeni oraz nieprzebranych chaszczy. 

Ponownie koniec szlaku. Koniec ulicy Alternatywy. Po raz który? Czwarty?

Z nowej pozycji – na szczycie ziemnego, wysokiego wału – lepiej widać horyzont. A przed nim kolejne, tym razem skaliste, wzniesienia….

– Może tam jest ten jebany, mityczny Kanion? To zaledwie jakieś 8-10 km stąd!
– Nic nie rozumiem. Przecież była ulotka, widziałem zdjęcia, w Internecie też pokazywali!
– Może to były zdjęcia z innego miejsca? Przecież Czerwony Kanion jest dość długi. Albo były to zdjęcia zmanipulowane, wyrwane np. z najpiękniejszego Kanionu Antylopy i dla zmyły oznaczone tutaj. Zdjęcie raz wrzucone do sieci zostaje na amen. Będzie powielane przez setki serwisów i serwerów i już nikt się nie dowie, co było naprawdę, a co jest fałszywe i zmontowane. Nikt nic nie zdementuje. Nie wiadomo co jest autentyczne przy takiej masie fekaliów i  dezinformacji. Za dużo tego.
– Ale…
– Mam taki pomysł. Może poleżymy sobie, w tym lasku jakiś czas, przeczekamy południe i ruszymy z powrotem, gdy słońce zelży? I tak nie mamy już wody – podejście pod ostatnią górkę wyssało z butelki pozostałe krople. SUCHO.
– Pamiętasz, jak w naszych czasach, było głośno o górniku Alojzym Piontku? Siedem dni bez wody wytrzymał w zawalonej kopalni. Nawet w Relaxie narysowali o nim komiks.
– No tak, ale on pił to, czego my nawet już nie mamy, wszystko z nas wyparowało. 

– Na co się gapisz?
– Coś mnie zastanawia. Zobacz te zakręcone placki dookoła. Co ci to przypomina?
– No jak to co? Wyschnięte gówna. – Odpowiadasz zgodnie z prawdą.
– Otóż to! Wcześniej ich nie było. A teraz są. Dlaczego? Bo jesteśmy w przyjemnym cieniu?
– Hmmmmm?
– A może taki cień nie tylko dla nas jest przyjemny? – Drążę w gównie.
– Na to wygląda.
– A jakie zwierzęta tu żyją? Na tym terenie? 
– Zająca już widzieliśmy, ale on sadzi dość małe bobki. 
– No właśnie, a tu mamy konkretne kabany! To nie są odchody żadnych saren, ani kozic i temu podobnych płochliwych ssaków – ich gówna są jak ich STRACH:  rzadkie i szeroko rozsiane.
– Pozostają niedźwiedzie. Chociaż dla misia jest tu zbyt płasko i chyba za gorąco.
– Ale może to jakieś misiowe miejsce schadzek albo rui? Mogą przychodzić do lasku na romantyczne randki – o, z tamtych skałek. Co to dla nich 10 kilometrów?
– Spotkanie z misiem nie jest przyjemne. Ale właśnie mi się przypomniało coś innego. Czytałem gdzieś, że w Utah na pustyni trzeba uważać, gdyż żyje tu coś gorszego. O wiele groźniejszego. 
– Eeee?
– KUGUARY!
– Coooo?
– No! pumy! Takie płowe.