Zmęczeni i zakręceni lądujemy w Vancouver. Jest dość wcześnie rano. Byłoby rozsądne przespać się przez kilka godzin. Napompowani dopaminą, adrenaliną,  serotoniną i czym tam jeszcze – nie możemy jednak zmrużyć oka. Ale o wieczór się nie martwimy. Mamy dzikozachodnią, sprawdzoną w boju metodę, która zawsze stawia na nogi. 

O muzyce nie będziemy mówić. Nigdy nie zrobimy tego tak dobrze, jak Tomasz Beksiński albo Piotr Kaczkowski.

A o Depeche Mode? To przecież zespół naszego życia, od pierwszej płyty, od pierwszego koncertu w Polsce. Od szkolnej dyskoteki, na której Leśny, przebrany w czarną, skórzaną kurtkę, udawał na scenie Davida Gahana… Aż po ostatnią trasę Spirit Global Tour. Oczywiście, że warszawski koncert został już zaliczony, ale powiedzmy to otwarcie: PGE Narodowy nie bardzo nadaje się do słuchania muzyki. 

Tymczasem dzisiejsza akcja rozegra się w Rogers Arena, lokalnej hali sportowo-widowiskowej. 
– To co? Nie ma co udawać, że śpimy.
– Zawieź mnie w swoje miejsca!

Jedziemy więc do sklepów płytowych w centrum. Potem można rozejrzeć się po mieście. Z Dzikiego Zachodu przywieźliśmy słońce, co w Vancouver nie zdarza się zawsze. Korzystając z okienka pogodowego jedziemy do Canada Place, na Jericho Beach, ale przede wszystkim na Granville Island – wyspę zlokalizowaną pod stalowym mostem, z knajpami w starych magazynowych loftach, z własnym, lolalnym browarem. Można tu zamówić metr piwa, czyli deskę i nie są to sikacze!

Z głośnika leci Wrong, a potem Let me show you the world in my eyes. I wtedy wzrok trafia na plakat wiszący na jakimś ogrodzeniu. Widnieje na nim znajoma twarz mistrza – Rogera Watersa. Z nim też jesteśmy umówieni na koncert, ale za 3 dni. 
– Reklamują koncert?
– No co Ty, bilety rozeszły się natychmiast, dawno temu, nie trzeba nic reklamować. 
– To co to jest?
– On wspiera różne działania albo organizacje i pewnie o to chodzi.
– Aha. Skoncentrujmy się na muzyce, a plakat możemy zerwać i zwinąć na pamiątkę.

A wieczorem? Wieczorem, wieczorem… Ruszamy! Czy można samodzielnie prowadzić automatyczną, napowietrzną kolejkę w Vancouver? Oczywiście! Wystarczy odrobina wyobraźni. 

Łazimy po kuluarach hali, oglądając koszulki i inne gadżety, chociaż koszulki Depeszów mamy własne, częściowo ręcznie malowane.  

W pewnym momencie spotykamy Dzikiego. To chłopak z Sadyby. Kiedyś wyglądał jak Billy Idol. 
– Może po koncercie podrzuci nas kawałek…
– To on na koncert przyjechał samochodem? Czyli gra na pół gwizdka?
– On już sobie w życiu pogwizdał, a nawet przegwizdał.
– A jak on w zasadzie ma na imię? Znam Dzikiego prawie tak długo jak Ciebie, a tego nie wiem.
– Dziki? Jak ma na imię? Wild Wild Life! 
– Hehe!

Czym dla nas jest koncert? Koncert rockowy? A czym jest mecz piłkarski? To dobra analogia. Mecz można obejrzeć w telewizji. Jest miło, wygodnie, można zrobić głośniej lub ściszyć, można ułożyć się w fotelu lub na wersalce. Tak samo słuchając muzyki. Do czasu. 

Dopóki pierwszy raz nie pójdzie się na prawdziwy stadion. Na prawdziwy mecz. Na prawdziwy koncert. Gdzie – może nie jest wygodnie, gdzie – na pewno nie można nic ściszyć, ale gdzie trafia się w inny wymiar. 

Na meczu lub na koncercie można wtopić się w tłum. Niekoniecznie grzeczny i dobrze ułożony. 

Nieprzypadkiem, zarówno na koncercie, jak i na meczu – centrum zamieszania nazywa się tak samo: KOCIOŁ. To tam uwalnia się energia. Eksploduje ładunek nuklearny. Im lepszy mecz i koncert – tym więcej megaton. 

Na koncercie Depeche Mode zazwyczaj eksploduje wszystko dookoła! Z kondensatorów uwalnia się skumulowana wcześniej energia, a transformatory nie nadążają z przetwarzaniem emocji. Łatwo doprowadzić do zwarcia, choćby z koncertową ochroną, ale bierzemy to na klatę. Jesteśmy na to gotowi.

Mamy doskonałe miejsca. Rogers Arena to kompaktowa hala, na której  można rozgrywać mecze koszykówki lub hokeja. Ma niewielką płytę główną oraz piętrowe trybuny. I doskonałe nagłośnienie! Znajdujemy się na antresoli, nieco z boku, a więc tuż nad samą sceną. Stoimy dosłownie na krawędzi. Tak, jak staliśmy nad brzegiem Wielkiego Kanionu. Tuż pod naszymi nogami dzieje się wszystko! Jednak obecnie mamy znacznie bliżej do sceny, czyli centrum wzburzenia, niż wtedy – do wzburzonych wód Colorado. Dave Gahan odlatuje z całą salą na Never Let Me Down Again, a my mamy go na wyciągnięcie ręki. Jesteśmy tuż nad nim, a jakby w niebie. Lecz musimy się mocno trzymać, by nie runąć w dół i nie poznać pieprzonych praw fizyki.